küçük kıyamet

eski şehirlerimizde ölüler ve diriler birlikteydi.

servilerin suskun hüznüyle insanların canlı neşesi birbirine karışırdı.

gün geldi modernleştik.

hiç ölmeycekmiş gibi yaşamaya başladık.

böylece ölüm korkumuzda nitelik değiştirdi: "öte dünyaya hesap veremeyecek biçimde gitme" korkusunun yerini batıdan ihtal "öte dünyadan hesap sormaya gelecekler"den korkma aldı.

yeni mezarlıklar gözden uzağa; varoşlarında ötesine yapılırken, iç dünyamızda ölüm fikrinden
uzaklaştı.

bir düşünün; her sabah zincirlikuyu mezarlığının önünden geçerken "her canlı ölümü tadacaktır." yazısını görünce tadı kaçan modern insan, keyif çatmaya gittiği yazlığının terasına çıkınca küçük bir mezarlıkla karşılaşırsa ne olur...

işte bugun gittiğim film böyle bir duygu yaşatıyor. küçük kıyamet!

sonra da..

sakinlerinin hiç ölmeyecekmiş gibi yaşadıkları büyük bir şehrin bir gün dev bir mezarlığa dönüşebileceği gerçeğini anlatıyor.

insan ruhunun binlerce yıllık "genetik korkular mirası" açısından bakılırsa deprem çok farklı bir felaket.

çünkü insan saklanır. dam altına sığınma eylemi gösterir.

felaketten korunmak demek saklanmak demektir.

ve ev, herşeyden önce koruyucudur.

ama deprem insanın güvenlik merkezini yani "ev"i yerle bir eder. bu yüzden saklanarak kaçılamayacak bir felakettir.

nitekim gölcükteki depremden sonra yapılan psikoloji çalışmalarında doğrudan "deprem korkusu" diye bişeyin tasnif edilememesi ama "kapalı yerde sıkışıp kalma korkusu"nun öne çıkışı ilginçtir (yoo değildir aslnda)
.
.
salondan çıkarken duydum kadının derken kızına "sen hala köpekmiş, akrepmiş kork. al buyur işte"