l'utopie

evet çok güzel değil mi? bence de sanki bu dünyadan bi yer değilmiş gbi. evet siz de benim gibi orda olmk isterdiniz. hatta durun tahmin edeyim yere düşmüş olan yaprakların üzerinde yatmak isterdiniz. hadi ama çok klişe bunlar hayal gücünüzü kullanın.
mesela ben o pembe yapraklı ağaçan düşmüş olan yapraklarla kendime güzel bi taç yapardım.

35 kere dedm. 36.sını da derim. sonbahar geldi.
ama benim durupta düşünmek için 5 dk vaktim olmuyo. bugun konusu açıldıda en son hangi sergiye gittiğimi hatırlamıoum bile, bloga yazı yazmak şöyle dursun maillere cevap atmaya üşenir, vakit kaybı görür, herşeyi derse bağlar oldum. he bunun sonucunda çalışıyormuyum yeterince ya da fazlasıyla. yeterince belki ama fazlasıyla hayır.
şimdi bile önümde bişeler açık renkli kalemler, post itler her şey bi şeyleri daha eğlenceli daha katlanılabilir hale getirmek için, olumlu sonuç alabiliormuyum bilmioum.
herneyse sonbahar geld. evet bnede butun bunlar yerine yukarda ki yere uğramak isterdim ama belki bir süreliğine. fazla huzura gelemem ben. son zamanlarda ve uzun zamanlarda moda olan "ay çok stresliyim" olayını sefiorum ben. boş durmamak lasım

allez on y va!

fall

zakzak

hayatta bazen herşeyi tamamen değiştirmek istersiniz ya hani sadece bi kaç tanesinden vazgeçemeyeceğiniz bi kaç tanesini de yanınıza alarak.. uzaklara gitmek istersiniz sadece bi sırt çantasıyla, hala tırnaklarınız siyah, saçlarınız kıvırcık, badem yemeye doymadınız ve sokaklarda caz dinlemeyi severken, yanınızda elinizi tutucak o kişiyle bilmioum siz bunu istermisiniz? yoksa şu popüler kültür olaylarından hala kurtulamamışlar olaraktan, aptallaşmışlar olaraktan yolunuza devam mı edeceksiniz? ben sizin düşüncelerinizi değiştiremem ya da ben size benimle gelin diyemem zaten gelmenizide istemem zaten öle bi durumda da değilm, bunları sizin düşüncelerinizi değiştirmek için yazmıoum. öss zamanında bi insanım ve hatta şu anda şu yazıyı yazmak yerine bile daa farklı şeylerle uğraşıo olmalıydım. eet yine evdeim okula gitmedim, evden ne zmn çıkmalıyım die dusunurken kendime sordum napıoum ki ben diye sora da bu yazıyı yazmaya karar verdim.
ben sevgilimi, beni, bide küçük filimizi alıp bi yerlere gitmek istiyorum. o bi yerleri sokak sokak gezmek, her tarafında sefgilimi öpmek istioum. bilioum siz böle şeeler hissetmiosunz hatta sizin sokakta dans etcek kadar bile haliniz kalmamış, o kdr yorgunsnz ki siz, gençliğinizi yaşayamadan küçük hanımlar hatta koca hanımlar oldunuz. düşünmekten korkar oldunuz hatta korkucağınızı farkedicek kadar bile düşünmeyenler vardır aranızda (eet bazılarınız ben korkuoum demekki biras olsun dusunmusum dediğini duyabilioum, ama bence sizin durumunuz daha kotu)
bu zamana kadar sizin ve benim yaptıklarımın farkına gelnce eet belki en azından yaşıtlarım için konuşuum bi çoğunuz benden daha ii puanlar alıp daa guzel yerlere giriceksiniz ve kendinizi kazanmış sayacaksınız ama benim için olay orda bitmio. üniveriste bittikten sonra napıcaksınız geriye donup baktınızda koca bi dolap elbise, yuzunuzdeki makyaj beyninize giden gorme yollarını buyuk ihtimalle kapamış olucak. herneise bu yazıyı size fln yazmadım, kendimle konuşuyorum ben.
anladım ki deişmesini istedğm şey ben değilim, çevre
anladım ki insanların ne dusunduklerinden once benim kendimle ilgili dusuncelerim onemli. ben istiosam onlara ne
anladım ki arayı herkesle arada bi iyi tutmak lasım (çıkarcı yaklaşım mı? e ne var yalanmı?)
ve de istiyorum ki bi program içine koyayım kendimi, biras en azından kısa bi süreliğine dışardan "davranış açısından" onlar gibi goruneyim içimden ne geçerse geçsin...
ve bu mutluluk hep sürsün