kabus

merdiven, merdiven ve merdiven. aşağı doğru, yere doğru, dibe doğru. kat indikçe kapılar kötüleşiyor, indikçe nem artıyor, teni yapış yapış oluyor insanın, hani benim kapım, neden yok, nerde evim, yanlış binaya mı girdim, çıkıp bakayım, hayır doğru, in bir kat, bu sefer kapını göreceksin, indim, yok, bir anda başka bir yere fırlatılmış gibiyim, yine bak belki yanlış binadır, kahretsin burası, burası işte, evet 26 numara, kapıları çalıyorum, koşuyorum, olmuyor, hiç bir şey düzelmiyor, rüya değil uyanmıyorum, kapım yok, kaybolmuş, evimi bulamıyorum. nasıl diyorum, nasıl olur diyorum, durmadan soruyorum durmadan koşuyorum yoruluyorum. zınk, evin içindeyim, herkes kaldığı yerden devam ediyor, değişen hiç bir şey yok, bu mutfağın fayansları beyaz değildi, ayrıca alçaktı, hem ben bu evden taşınalı çok oldu, neden geri döndük, kalkın, kimse kalkmıyor, kimse kalkacak halde değil, orda biri yatıyor, hareketsiz, gözleri kapalı ama uyumuyor, cenin pozisyonunda, saçları yüzüne düşmüş, hayır ölü değil, sadece hali yok, hiç hali yok, hiç bir şeye hali yok. bunlar kimin eşyaları, sallanan koltuğum nerde, neden buraya geri döndük, anne neden bir şey söylemiyorsun, sarı bulaşıklığı burdan taşınırken bırakmıştım, hala burda yaşasın ama neden burdayız, anlamıyorum ona ne oldu, buraya güneş girmiyordu hatırlasanıza, gidelim diyorum ve merhaba dünya.