içimden bu kahrolası şehrin gri sokaklarını caddelerini rengarenk boyamak geldi, sarı, turuncu, kırmızı..
bulutları serettim baktım, batmakta olan guneş butun gokyuzunu pembe yapmıştı, etrafa baktım, tek renkli olan şey buydu..
heryere yansımıştı. sanki herşeyin onune pespembe bi perde çekilmiş gibi..
doğal gozukmuodu hiç bi yer, bilmioum pembe olmamalıydı. çok yapmacıktı. istanbulun rengi benim için hep kirli bi pembeyken, şmdi butun heryeri kusursuz bi pembe gormek, dioum ya işte çok kusursuzdu, olmamalıydı.
insanlara baktım, içimden onların da bu şekilde dusunup dusunmediği sorguladım, hayır onlar dusunmuyordu. onlar için bu çok guzel bi manzara olmalıydı sadece bu kadar. fotosunu çekipte pc de şu hiç bakılmayacak klasöre konup yer kaplayan fotolardan biri olcaktı..
gokyuzunun otesi bna ne dusunduruodu?.. boşluk, sonsuzluk..
peki neyin sonsuzluğu evrenin mi? yoksa daha farklı şeelerinmi? dusunce gibi? evrenin sonsuz olduğu "dusunmek" korkutucuydu, evrenin sonsuz olması diil.
sonuçta pembeydi, doğal diildi, bişeleri kanıtlamaya çalışırcasına.
belki hala burası romantik bi şehir diordu, belki benimde tek rengim gri diil diordu, ya da ne bilim, bende insanlar gibi olmaya başladım diordu.. "yapmacık"
arkamı dondum, ne yani bi de doğaya mı küsmüştüm şimdi.
yere baktım, ilk gozume çarpan yırtık converselerim oldu.. bof! gerisi taş toprak diodum.. asfalt?
çantamdan anahtarları çıkardım, bissürü anısı olan anahtarlık, ona bile pembelik vurmuştu apartmanın camında ki yansımama baktım, buğuluydum, pembeydim, içeri girdim. artık sadece apartmanın o bilindik kokusu ve mermer rengi vardı, insana hiçbi şey çaarıştırmayan...
-bitti-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder