"yarın olsun"

peki bi insan ölmek isterse, yada ben bunu nie yapamas?? çünkü bunu yapıcak kdr bile cesaretim kendime güvenim yok... yapıp neyi kanıtlicam, kanıtlicaım bişide yok... sadece belki artık kendime etrafımdakilere sorun olmam ve de kafamdaki soru işaretleri ve mutsuzluum tamamen kaybolur... belki artık mutlu olurum, kendimi iirenç bi insan olarak görmem...
sıkılmaktan sıkıldıım gün herşey daha mı güzel olcak?
peki ben aşıksam? seni sevioum dediysem?
hay sikiim ya yazamıoum bile....
ya ilk defa aşık olduysam, yoksa ben mi böle oldunu düşünüoum, iki gün sora biticekmi? o yada ben bitiricekmiyiz?
ben o olmasından mı korkuoum?
hyr benim kendime güvenim yok... ben insanların beni denek olarak kullanmasına izinmi verioum? peki ben tamamen ortadan kalksam nolur?
ona bile cesaretim yok ayrıca arkamdan beni asla affetmicek insanlar var....
keşke bazen bazı şeyleri gerçekten düşünerek yapsam...
pişman diilim son olanlara asla ama pişman olduklarımda var.. ama şu anda onlar hiç bi zmn olmasaydıda bişilerin yinede deişmiceni bilmek ne kdr acı!!!
insan kendini deiştiremio, insanlar deişmio, ne kdr nefret etsende yinede o olmadan yaşayamıyosun, belki yaşamayı seçiosun ama bu gerçek yaşammı?

peki benim bu akşam hssettiklerim kendimle ilgili, dışa vurumumdan pişmanmıyım?
kadıköyün tam ortasında bağıra çağıra ağlamak benim seçimimmiydi?

ben neden kendim olamıoum?
neden yeni bi hayata başlayamıoum?
neden artık yazı yazmak ve kahve içmek bni rahatlatmıo?

ama deişmeyen şey naslının yanındayken kendimi güvende hssedioum sanki dünya yıkılsa o bni ayakta tutmayı başarıcak bunu bilioum.., ölede yapıcak...
dedikleri dooru olsada ben kabul etmemek istioum.. hani sanki her zmn bi slm gelicekmiş gibi beklicem gelmiceni bile bile...
sabahtan beri hiç bişi yemedim... kahvaltıdaki yarım dilim ekmekten başka hiçbişi, sadece sigara ve 2 bardak bira... limana naslının demesi üzerine alkol kokarak, gözlerim kıpkırmızı alkolden ve ağlamaktan girdiiimde gürkanın bni sarhoj zannetmesi... bna sandöviçinden bi zorla bi ısırık verip kahve içirmesi, benim buna rağmen ağlamam, naslı içeri girdiinde ruh gibi ona sarılmam ve evet artık güvendeim diip kendimi ona bırakmam...
ve şu anda hala ağlıoum, hiçbişi yapmak istemioum ve son enerjimle bu yazıyı yazıoum..
açlığımı yavaş yavaş hsstmeee başladım.. ı ıh hiçbişi yemek istemioum, hatta içimde olanları kusmak istioum, artık ben bna ait diilim, kendimi bile tanımaz, hakim olamas, kurallarımı koyamasken, başkalarının bna davranışlarını nssı kontrol edicem...
ben kim oldum?
artık kendimi bile tanıyamıoum, aşık mıyım ben?
naslı yeni bi hayat dedi...
naslıyla yine konuştum...

"ceren o mesaj neydi?"
"hangi mesaj?"
"bu akşam yannış bişi yaparsam bni affet yazan mesaj"
"hee bilmioum takside atmıştım"

dooru sölüo ama ben kabul edemioum, gerçekler her zaman kabul edilemez olmuştur.. ama o benim herşeim....
artık yazamıoum klavye elimden gidioumş gibi... açım ve midem bulanıo, tek istediiim biraz su ve kahve...
ablam açmısın die sordu... hemde nsl?? ama hayır dedim, eer sabahtan beri bşi yemedimi bilse beni öldürür hralde ve o yemekleri boğazımdan içeri sokmaya çalışır ama ben istemioum...
yarın olsun, çabuk!!!